‘Finction’, schrijft Claudia Durastanti (1984), is iets wat niet vals is, maar wel geconstrueerd. Het lijkt op te gaan voor haar gedeeltelijk autobiografische boek over haar jeugd in Italië en de Verenigde Staten. Na honderd pagina’s had ik het boek bijna weggelegd, omdat de persoonlijke beslommeringen – afgezien van een paar boeiende passages over haar disfunctionele, dove ouders – me verveelden en ik niet begreep waarom anderen die zouden moeten lezen. Gaandeweg krijgt het boek echter steeds meer weg van een essay met interessante overpeinzingen over o.a. de rol van taal in ons leven. In zekere zin deed het me denken aan [b:De rustelozen|12404098|De rustelozen|Olga Tokarczuk|https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1489515860l/12404098._SY75_.jpg|2014747] van Olga Tokarczuk of aan het werk van Lisa Appignanesi. Zo kom ik toch op drie sterren.