Dit is het tweede werk van de auteur, dat ik gelezen heb. Misschien was het niet verstandig om beide werken, de Tanners en dit werkje, kort achter elkaar te lezen. Beviel de toon mij bij de Tanners nog heel erg, nu kreeg ik wel af en toe het gevoel dat Walser wel heel erg koketteert. Wat eerst aangenaam aandoet, gaan na een tijd mij irriteren.
Dit is dan ook de reden dat ik er zo lang overgedaan heb. Het is maar zo’n 50 pagina’s, maar na een pagina of 20 besloot ik het even ter zijde te leggen.
Bijvoorbeeld de ‘gebeurtenis’ in de boekwinkel. Eerst moest ik er een beetje om grinniken, maar achteraf deed het mij toch wat flauw studentikoos aan.