Stel je een raar soort totalitaire toekomst voor waarin er maar één soort schrijven is toegestaan en jij verantwoordelijk zou worden gesteld om uit al die verschillende literaire smaken en stemmen er eentje te kiezen. Een onmogelijke en nachtmerrieachtige opgave natuurlijk, want de literatuur kan mij niet divers genoeg zijn en je kunt mij gerust een eclectische lezer noemen, maar als ik at gunpoint zo’n besluit zou moeten nemen, dan zou ik kiezen voor Judith Hermann. Zó moet je schrijven, denk ik bijna voortdurend als ik haar verhalen lees. Het literaire ligt er niet duimendik bovenop in haar werk, je ziet weinig metaforen en andere stijlbloempjes, en toch zou ik maar weinig schrijvers literairder willen noemen dan Hermann. Dat zit hem — uiteraard, zou ik haast willen zeggen — in alles wat niet gezegd wordt, in de rijke, betekenisvolle, oneindig subtiele kosmos áchter de kleine, haarscherpe, minutieuze verhaalwerelden van Hermann. En dan is er nog het ritme, dat verrukkelijk heldere ritme dat maakt dat deze verhalen altijd ademen, leven, vloeien. Ondanks de literairheid is het nergens gekunsteld, heb je altijd het gevoel dat schoonheid in dienst staat van waarheid en vice versa. Ik hoop dat Judith Herman een keer de Nobelprijs wint en ben er trots op dat iemand uit mijn ‘stal’ van auteurs weleens met haar wordt vergeleken. Terecht ook, als je het mij vraagt. (Degene die raadt om welke schrijver het gaat wint een boek.)