"Schemeruur" is het eerste boek in een reeks van vier van de Zweedse auteur Johan Theorin (°1963 in Göteborg), opgebouwd rond de vier seizoenen op het Zweedse eiland Öland, waarbij "Schemeruur" het herfstboek vormt". Het boek won verschillende prijzen, o.a. dat voor beste Zweedse debuut in 2007, Glazen sleutel en Internationale Dagger. De andere boeken in de reek zijn "Nachtstorm" (winter), "Steenbloed" (lente) en tenslotte "Grafheuvel" (zomer).

Het was met enige twijfel dat ik dit boek ter hand nam. Geheel tegen alle logica in las ik immers vorig jaar reeds het derde boek, "Steenbloed", dat zich afspeelt in de lente. Hoewel een goed geschreven boek en een OK plot, kon ik me heel moeilijk inleven in het verhaal wegens de niet onbelangrijke rol die aan elfen en trollen werd toebedeeld. Het boek ging meer in de richting van "fantasy" dan thriller voor mij, en dat is voor deze nuchtere fantasieloze economist geen cadeau.

Mijn scepsis was onterecht. "Schemeruur" is een schitterend boek, een echte pageturner, dat ik in één ruk heb uitgelezen. Met opnieuw het prachtige Öland als decor voor het verhaal, koos Theorin deze keer voor een veel realistischer plot: eind de zomer van 1972 verdwijnt Jens, het zoontje van Julia en de kleinzoon van Gerlof, op mysterieuze wijze terwijl hij ontsnapt was uit de tuin van zijn grootouders en rondwandelde op de Alvaret. Ondanks grootschalige zoektochten blijft zijn verdwijning een mysterie, iets waar Julia, die ondertussen naar Göteborg is verhuisd, maar moeilijk mee kan leven. Ook grootvader Gerlof en zijn vriend Ernst kunnen het verleden moeilijk laten rusten en zetten een eigen zoektocht verder… maar dat is niet naar de zin van bepaalde personen die meer weten dan ze laten uitschijnen.

Theorin laat in het boek twee verhaallijnen parallel lopen: enerzijds het "nu", de zoektocht van Julia en Gerlof naar de ware toedracht van Jens' verdwijnen en anderzijds het "toen", waar we stap per stap kennis maken met Nils Kant, de grote boosdoener van öland, de zondebok op wiens nek elke ramp van Öland terecht komt, of dat nu terecht is of niet. Langzamerhand wordt een en ander duidelijk, en blijkt dat heel specifieke motieven aan de grond liggen van wat gebeurde en niet iedereen altijd eerlijk is geweest.

4,5 sterren voor dit herfstboek, dat een veel hoger realiteitsgehalte had dan het lenteboek. Zal ik dan nu toch maar de 2 andere boeken van de reeks ook lezen!