Het derde deel over de Aubrey-familie en ook al is de titel Rosamund, ze komt zelf amper aan bod in het boek. Het past wel bij de gehele trend van deze drie boeken. Er is zoveel dat geschreven word, en toch zo weinig. 

De zussen trekken doorheen de wereld als gevierde pianisten maar het gemis van hun ouders en broer - iets wat zeer regelmatig opnieuw aan bod komt - zorgt ervoor dat genieten toch iets moeilijks blijkt te zijn. Getroebleerd, zelfs wanneer ze uiteindelijk, afzonderlijk van elkaar en elk op hun eigen manier, gelukkig zijn. 

De schrijfstijl is zoals de vorige boek heel verhalend en gedetailleerd, er zijn heel veel woorden om een enkel iets te vertellen en mis ik nog enkele puzzelstukjes, zoals in verband met Rosamund. Het voelde toch vertrouwd om dit boek in te duiken en voor de derde keer te ontdekken waarom dit de noemer klassieker krijgt want dat snap ik wel. 

Ik moet na drie boeken dus concluderen - net zoals de vorige delen - dat ik deze familie Aubrey moeilijk kan loslaten ook al ben ik niet de grootste fan van de manier waarop de auteur haar verhaal heeft willen vertellen.