Stel je een raar soort totalitaire toekomst voor waarin er maar één soort schrijven is toegestaan en jij verantwoordelijk zou worden gesteld om uit al die verschillende literaire smaken en stemmen er eentje te kiezen. Een onmogelijke en nachtmerrieachtige opgave natuurlijk, want de literatuur kan mij niet divers genoeg zijn en je kunt mij gerust een eclectische lezer noemen, maar als ik at gunpoint zo’n besluit zou moeten nemen, dan zou ik kiezen voor Judith Hermann. Zó moet je schrijven, denk ik bijna voortdurend als ik haar verhalen lees. Het literaire ligt er niet duimendik bovenop in haar werk, je ziet weinig metaforen en andere stijlbloempjes, en toch zou ik maar weinig schrijvers literairder willen noemen dan Hermann. Dat zit hem — uiteraard, zou ik haast willen zeggen — in alles wat niet gezegd wordt, in de rijke, betekenisvolle, oneindig subtiele kosmos áchter de kleine, haarscherpe, minutieuze verhaalwerelden van Hermann. En dan is er nog het ritme, dat verrukkelijk heldere ritme dat maakt dat deze verhalen altijd ademen, leven, vloeien. Ondanks de literairheid is het nergens gekunsteld, heb je altijd het gevoel dat schoonheid in dienst staat van waarheid en vice versa. Ik hoop dat Judith Herman een keer de Nobelprijs wint en ben er trots op dat iemand uit mijn ‘stal’ van auteurs weleens met haar wordt vergeleken. Terecht ook, als je het mij vraagt. (Degene die raadt om welke schrijver het gaat wint een boek.)

In vertaling gelezen. Spannend leeswerk, ik had nog veel meer van deze intrigerende, vragen oproepende verhalen willen lezen. Wat een schrijver!

Rezension folgt am 25. Mai. (3.5-4 Sterne) :)

Re-read. Favourite.

Quote:
Drømmer

Han lar nesten alle spørsmålene forbli ubesvart, han lar nesten alle spørsmål stå åpne, som om han mente at det ikke fantes et gyldig svar på et eneste spørsmål og ingen virkelig god grunn for noen avgjørelse. Han tror åpenbart ikke at man jan tenke noe som helst ferdig, han antar muligens at det bak enhver erkjennelse uansett dukker opp en ny vanskelighet. /

og Teresa tenker at med denne farten vil hun vel knapt få noen klare tanker, eller komme til bunns i noe vesentlig mer. Hun kunne snakke med doktor Gupta om dette, han ville da først tie lenge, så sannsynligvis si at dette var akseptabelt. At man jo kan leve med det i mellomtiden.

Die Erzählungen waren schön. Die von den Erzählungen ermittelten Bilder, Gefühle, Atmosphären, Eindrücke waren ergreifend und "on point". Trotzdem fand ich sie manchmal ein wenig zu kurz.
Ich erreichte das Ende bevor ich die Charaktere richtig fassen/lokalisieren konnte und bevor sie und ihre Geschichten sich entfalten/zeigen konnten. Hermann teilt eher Ideen, als dass sie Kurzgeschichten geschrieben hat.

Schön zum Lesen, aber einige Geschichten verdienten mehr Exposition, Länge und Tiefe.

Judith Hermann kann Kurzgeschichten schreiben, die mich berühren. Dennoch: Im direkten Vergleich zu ihren anderen Geschichtensammlungen, ist Lettipark sicher nicht die Beste.
Die Geschichten"Gehirn" und "Osten" haben mich durchaus bewegt, aber keinen bleibenden Eindruck hinterlassen, wie etwa "Sonja" oder "Sommerhaus,später" aus dem gleichnamigen Band.
Darum 3/5 Sternen.